Թքագեղձերի ախտահարումներից ամենատարածվածը ծորանների քարային ախտահարումներն են (սիալոլիթիազներ)։ Դրանք առավել հաճախ հայտնաբերվում են ենթածնոտային թքագեղձերում՝ վարտոնյան ծորաններում (80%), իսկ ավելի հազվադեպ՝ հարականջային թքագեղձերում՝ ստենոնյան ծորաններում (20%)։ Ախտորոշումը կատարվում է հարցուփորձի և կլինիկական հետազոտության հիման վրա, որը կարող է հուշող նշանակություն ունենալ (թքագեղձային ճողվածք կամ խիթ, սուր թքագեղձաբորբ), նաև՝ պատկերային հետազոտության արդյունքների: ՈՒՁՀ-ն հաճախ կիրառվող ախտորոշիչ հետազոտություն է, սակայն ՀՇ-ն և թքագեղձերի ՄՌՇ-ն հնարավոր են դարձնում ավելի ճշգրիտ նախավիրահատական գնահատումը: Բուժումը գլխավորապես հիմնված է պահպանողական և նվազ միջամտական վիրաբուժական մեթոդների վրա, ինչպիսին է թքագեղձերի էնդոսկոպիան` ներբերանային հատմամբ կամ առանց դրա։ Այդ մեթոդներն արդյունավետ են 80 % դեպքերում և զգալիորեն նվազեցնում են հետվիրահատական բարդություններն ու ստացիոնար բուժման տևողությունը:
Parmi les pathologies des glandes salivaires, les lithiases des canaux salivaires sont les plus fréquentes. Elles sont le plus souvent retrouvées dans les glandes sous-maxillaires au niveau des canaux de Wharton (80 %), et plus rarement dans les glandes parotides au niveau des canaux de Sténon (20 %). Le diagnostic repose sur l’interrogatoire et la clinique, qui peuvent être évocateurs (hernie ou coliques salivaires, sialite aiguë), et sur l’imagerie. L’échographie est un examen diagnostique très accessible, mais le scanner et la sialo-IRM permettent une évaluation préopératoire plus précise. Le traitement repose en première intention sur des traitements chirurgicaux conservateurs et mini-invasifs tels que la sialendoscopie, associée ou non à une approche transorale, qui sont efficaces dans 80 % des cas et permettent de réduire les complications postopératoires et la durée d’hospitalisation.
Sialolithiasis is the most frequent pathology affecting the salivary glands. Almost 80% of these lithiasis affect the submandibular gland, in the Wharton duct whilst 20% occur in the parotid gland in the Stenon duct. The diagnosis is based on typical patient interrogation and clinical symptoms (intermittent facial swelling associated with eating, sialadenitis) and/or on paraclinical examination. Ultrasound echography is often prescribed, but CT-scan and sialo-MRI offer a more precise preoperative assessment. Minimally-invasive gland-preserving techniques such as sialendoscopy (combined or not with transoral duct surgery) are nowadays considered to be the method of first choice. These methods reach success rates above 80% and significantly reduce surgical complications and hospital stay.
