Բուժման տևողությունը կրճատելու միջոցով հակաբիոտիկների ներգործության նվազեցումը հանրային առողջապահության մարտահրավերներից է. դա կսահմանափակի բակտերիաների հակաբիոտիկակայունության առաջացումը, կնվազեցնի անցանկալի երևույթները և ծախսերը: Բացի դրանից՝ հակաբիոտիկաբուժման կարճ և արդյունավետ տևողությունը կապված է հիվանդի ՝ բուժումը հետևողականորեն իրագործելու և, ապաքինման առումով, նրա բավարարվածության հետ: Վերջին տարիներին իրականացված մի շարք հետազոտություններ հնարավորություն են տվել հիմնավորելու հակաբիոտիկներով բուժման կարճ տևողության արդյունավետությունը: Հակաբիոտիկներով 5-օրյա բուժումը բավարար է սովորական պիելոնեֆրիտի, իսկ 7-օրյա բուժումը՝ տղամարդկանց միզուղիների ոչ տենդային վարակների վարման համար: Մյուս կողմից՝ տղամարդկանց միզուղիների տենդային վարակների դեպքում, ըստ երևույթին, անհրաժեշտ է 14-օրյա բուժում: Հետազոտություններից մեկը որևէ տարբերություն չի հայտնաբերել մաշկի և փափուկ հյուսվածքների վարակների հակաբիոտիկաբուժման 5 օրյա և 10 օրյա կուրսերի միջև: Սուր արտահիվանդանոցային թոքաբորբերի դեպքում երկու ռանդոմացված փորձարկումներ ապացուցել են բետա-լակտամներով 3-օրյա բուժման արդյունավետությունը: Երկու փորձարկում էլ ցույց է տվել, որ ներորովայնային վարակների ժամանակ 4-8 օր տևողությամբ հակաբիոտիկաբուժումը չի զիջում 15-օրյա բուժմանը: Ինչ վերաբերում է ոսկրահոդային վարակներին, ապա 6-շաբաթյա տևողությունը բավարար է սպոնդիլոդիսցիտի համար, մինչդեռ ոսկրահոդային պրոթեզի վրա ծագած վարակի դեպքում անհրաժեշտ է 12 շաբաթ:
Այս տվյալները հնարավորություն են տալիս հիմնավորելու, որ կարճատև հակաբիոտիկաբուժումը կիրառելի է մեծ թվով կլինիկական իրավիճակներում: Այնուամենայնիվ, հազվադեպ հիվանդությունների պարագայում, ինչպիսիք են տղամարդու միզուղիների տենդային վարակները և ոսկրահոդային պրոթեզների վրա ծագած վարակները, տևողությունը, թերևս, հնարավոր չէ կրճատել: Հակաբիոտիկակայունության դեմ պայքարելու համար նպատակահարմար է նշանակել արդյունավետ հակաբիոտիկաբուժման ամենակարճ տևողությունը, որը հնարավոր է արդի բժշկական պրակտիկայում:
Réduire l’exposition antibiotique en diminuant la durée de traitement est un enjeu de santé publique qui permettrait de limiter l’émergence des résistances bactériennes, réduire les effets indésirables, les coûts. En outre, une durée courte et efficace de traitement antibiotique est associée à une meilleure observance et satisfaction du patient. Ces dernières années, plusieurs essais ont permis de valider l’efficacité de durées de traitement court. Cinq jours d’antibiotique suffisent au cours des pyélonéphrites simples et sept jours au cours des infections urinaires masculines non fébriles. En revanche, un traitement de quatorzejours semble nécessaire au cours des infections urinaires fébriles de l’homme. Une étude portant sur cinqjours de traitement n’a pas retrouvé de différence avec un traitement de dix jours au cours des infections de la peau et des tissus mous. Dans les pneumonies aiguës communautaires, deux essais randomisés ont prouvé l’efficacité d’un traitement de trois jours par bêtalactamines. Au cours des infections intra-abdominales, deux essais ont montré que des durées d’antibiothérapie de quatre à huit jours étaient non inférieures à des traitements de quinze jours. Concernant les infections ostéoarticulaires, une durée de six semaines suffit au cours des spondylodiscites alors que douze semaines restent nécessaires lors des infections sur prothèse ostéoarticulaire. Ces données permettent de valider des durées de traitement courtes dans un grand nombre de situations cliniques. Cependant, dans de rares pathologies comme les infections urinaires masculines fébriles et les infections sur prothèses ostéoarticulaires, la durée ne semble pas pouvoir être raccourcie. Il convient de prescrire la durée de traitement antibiotique efficace la plus courte possible en pratique médicale courante afin de lutter contre l’antibiorésistance.
Reducing antibiotic exposure by shortening treatment duration is a public health priority that could mitigate the emergence of bacterial resistance, minimize adverse effects, and lower costs. Additionally, a short yet effective antibiotic regimen is associated with improved patient compliance and satisfaction. Several trials in recent years have confirmed the efficacy of shorter treatment durations. For instance, five days of antibiotics are sufficient for uncomplicated pyelonephritis, while seven days suffice for non-febrile urinary tract infections in males. However, a 14-day regimen appears necessary for febrile urinary tract infections in men. A study examining a five-day treatment period found no difference compared to a 10-day regimen for skin and soft tissue infections. In acute community-acquired pneumonia, two randomized trials found three days of beta-lactam therapy to be effective. In intra-abdominal infections, durations ranging from four to eight days were found to be non-inferior to 15-day courses in two trials. Regarding osteoarticular infections, six weeks are adequate for spondylodiscitis, whereas 12 weeks are required for prosthetic joint infections. These findings validate shorter treatment durations across many clinical scenarios. However, in rare conditions such as febrile male urinary tract infections and prosthetic joint infections, shortening the duration may not be feasible. It is imperative to prescribe the shortest effective antibiotic duration possible in routine medical practice to combat antibiotic resistance.
