Մարդու իմունային անբավարարության վիրուսով/ձեռքբերովի իմունային անբավարարության համախտանիշով վարակման առաջին դեպքերի նկարագրությունից անցել է 35 տարի: ՄԻԱՎ վարակը, որը սկզբնական շրջանում մշտապես մահաբեր էր, արդի հակառետրովիրուսային դեղամիջոցներով ՄԻԱՎ-ի վերարտադրման հսկողության շնորհիվ դարձել է քրոնիկական վիրուսային վարակ: Բուժման այդ մեթոդները, որոնց հիմնական անհատական օգուտը հիվանդության խորացման դադարեցումն է, չափազանց արդյունավետ են մի մարդուց մյուսին վիրուսի փոխանցմանը հակազդելու առումով: Թեև հակառետրովիրուսային դեղամիջոցներն արդյունավետ են վիրուսի վերարտադրությունը հսկելիս, սակայն չեն կարող ոչնչացնել վիրուսը դրա՝ բջջային պահոցներում ներդրվելու պատճառով: Բացի դրանից՝ հակառետրովիրուսային բուժումն անհրաժեշտ է շարունակել ամբողջ կյանքի ընթացքում, այն պահանջում է նշանակումների խիստ և երկարատև հետևողական կատարում: Ներկայիս դեղագրքերը (ֆարմակոպեա) ներառում են բազմաթիվ բուժական հնարավորություններ՝ հիմնված բուժման պարզ և դյուրատար մեթոդների վրա: ՄԻԱՎ-ով հիվանդների տարեց դառնալը և նրանց վրա հակառետրովիրուսային դեղամիջոցների երկարատև ազդեցությունը բժիշկներին նոր մարտահրավերներ են նետում՝ կառավարել դեղորայքային փոխազդեցությունները և կիրառել թեթև բուժական ռազմավարություններ՝ ներառելով հակառետրովիրուսային երկբուժումը և մեջընդմիջվող բուժումը: Մոտ ապագայում երկարատև ազդեցության և տարբեր եղանակներով ընդունման նոր դեղանյութերն ավելի մեծ առաջընթաց կապահովեն ՄԻԱՎ վարակի բուժման գործում:

Trente-cinq ans se sont écoulés depuis la description des premiers cas d’infection par le virus de l’immunodéficience humaine (VIH)/ syndrome d’immunodéficience acquise (sida). L’infection par le VIH, à l’origine constamment mortelle, est devenue une infection virale chronique, grâce au contrôle de la réplication du VIH par les traitements antirétroviraux actuels. Ces traitements, dont le bénéfice individuel majeur est d’interrompre l’évolution de la maladie, constituent un moyen extrêmement efficace pour contrer la transmission du virus d’un individu à l’autre. Malgré leur efficacité sur la réplication virale, les antirétroviraux ne parviennent pas à éradiquer le virus, du fait de son intégration dans les réservoirs cellulaires. Aussi, le traitement antirétroviral doit être poursuivi à vie : il impose une observance rigoureuse et prolongée. La pharmacopée actuelle comporte de nombreuses possibilités thérapeutiques, fondées sur des traitements simples et bien tolérés. Le vieillissement des patients infectés par le VIH et leur exposition au long cours aux antirétroviraux lancent de nouveaux défis aux cliniciens : la gestion des interactions médicamenteuses et le maniement de stratégies thérapeutiques allégées, incluant les bithérapies antirétrovirales et les traitements intermittents. Dans un futur proche, de nouvelles molécules de longue durée d’action, avec des modes d’administration variés, devraient encore révolutionner la prise en charge de l’infection par le VIH.

Thirty-five years have passed since the first cases of human immunodeficiency virus (HIV)/acquired immunodeficiency syndrome (AIDS). The HIV infection has become a chronic viral infection, with the sustained control of the viral replication under antiretroviral therapy. The major individual benefit of antiretrovirals is to stop the progression of the disease, reducing the morbi-mortality, and the major collective benefit is to stop the transmission of the virus from one individual to another. Despite their effectiveness on viral replication, antiretrovirals fail to eradicate the virus due to its integration into cellular reservoirs, reason why the antiretroviral treatment must be continued for life: it requires rigorous and prolonged compliance. Many therapeutic possibilities are now available, based on simple and well-tolerated drugs. The aging of the population of patients living with HIV and the long-term exposure to antiretrovirals are new challenges for clinicians: the management of drug-drug interactions and the prescription of drug-reduced regimens, including dual therapies and intermittent treatments. In the near future, new long-acting drugs, with various modes of administration, are expected to further revolutionize the management of HIV infection.

Аннотация отсутствует