Clostridioides difficile-ն սպորագոյացնող անաերոբ գրամ-դրական բացիլ է, որը պատասխանատու է մարսողական վարակների լայն սպեկտրի համար՝ պարզ, ինքնաբերաբար անցնող փորլուծությունից մինչև կեղծթաղանթային կոլիտ, որը կարող է բարդանալ թունավոր մեգակոլոնով, մարսողական ուղու թափածակմամբ և հանգեցնել հիվանդի մահվան: C. difficile վարակների (ԿԴՎ) վտանգի հիմնական գործոններն են՝ 65-ն անց տարիքը, հակաբիոտիկների ընդունումը և հոսպիտալացման նախադեպերը: Շտամների ախտահարույց ունակությունը կապված է երկու թունանյութերի՝ TcdA-ի և TcdB-ի արտադրության հետ: 2005 թվականին, այսպես կոչված, «գերախտահարույց» կլոնի (027/NAP/BI) երևան գալն ու արագ տարածումը կլինիկական և հիմնարար հետազոտությունների խթան հանդիսացավ: Խոշոր նվաճումներ արձանագրվեցին ինչպես համաճարակաբանական (ԿԴՎ-ի համայնքային ձևերի ավելի լավ ճանաչում), այնպես էլ ախտորոշիչ (նոր մոլեկուլային թեստեր) և բուժական (նոր բուժումներ, ինչպիսիք են ֆիդաքսոմիցինը, բեզլոտոքսումաբը կամ կղանքային միկրոֆլորայի փոխպատվաստումը) առումներով: Այս նվաճումները հնարավորություն ընձեռեցին թարմացնելու ԿԴՎ-ի բուժման վերաբերյալ խորհրդատվական փաստաթղթերը՝ Կլինիկական մանրէաբանության և վարակիչ հիվանդությունների եվրոպական ընկերակցության (ԿՄՎՀԵԸ, ESCMID) հովանու ներքո: ԿԴՎ-ի հակաբիոտիկային բուժումը կախված է ինչպես վարակի ծանրությունից, այնպես էլ վտանգի աստիճանից և ախտակրկնությունների քանակից: Վարակման դեմ պայքարը պահանջում է, մի կողմից, հակաբիոտիկների կիրառման վերահսկողություն, մյուս կողմից՝ վարակված հիվանդների հետ շփման նախազգուշական միջոցների իրականացում։

Clostridioides difficile est un bacille à Gram positif anaérobie sporulé responsable d’un large spectre d’infections digestives: de la diarrhée simple spontanément résolutive à la colite pseudomembraneuse qui peut se compliquer de mégacôlon toxique, de perforation et entraîner le décès du patient. Les principaux facteurs de risque d’infections à C. difficile (ICD) sont l’âge supérieur à 65 ans, l’administration d’antibiotiques et les antécédents d’hospitalisation. La virulence des souches est liée à la production de deux toxines, TcdA et TcdB. L’émergence et la dis sémination rapide d’un clone dit «hypervirulent» (027/ NAP/BI) en 2005 a stimulé la recherche clinique et fonda mentale. Des avancées majeures ont été réalisées tant sur le plan épidémiologique (meilleure reconnaissance des formes communautaires d’ICD), diagnostique (nouveaux tests moléculaires) que thérapeutique (nouveaux traitements comme la fidaxomicine, le bezlotoxumab, ou la transplantation de microbiote fécal); ces progrès ont permis la mise à jour des recommandations de prise à charge, sous l’égide de la Société européenne de microbiologie clinique et des maladies infectieuses (ESCMID). Le traitement antibiotique des ICD dépend à la fois de la sévérité de l’infection, du risque et du nombre de récidives. Le contrôle de l’infection requiert, d’une part, la maîtrise de la consommation d’antibiotiques et, d’autre part, la mise en œuvre de précautions «contact» vis-à-vis des patients infectés.

Clostridioides difficile is a spore-forming anaerobic enteropathogen responsible for a wide spectrum of clinical features ranging from mild uncomplicated diarrhoea to severe debilitating disease, toxic megacolon, or even perforation and sometimes death. Risk factors for CDI include age >65 years, previous hospitalization and recent antibiotic therapy. Main virulence factors of C. difficile are toxins A (TcdA) and B (TcdB). The emergence and dissemination of a new hypervirulent strain (027/NAP/BI) in 2005 has stimulated clinical and basic research on C.difficile. Major advances have been made regarding the CDI epidemiology (better recognition of community acquired CDI), diagnosis (molecular tests) and therapy (new drugs such as fidaxomicin, bezlotoxumab, and fecal microbiota transplantation) aspects. These advances have allowed the updating of management recommendations, under the aegis of the European Society of Clinical Microbiology and Infectious Diseases (ESCMID). Antibiotic treatment of CDI depends on both the severity of the infection, and the risk/number of recurrences. Prevention of CDI requires an antimicrobial stewardship policy and the implementation of contact precautions for the infected patients.

Аннотация отсутствует