Դեղորայքային ցանը դեղերի՝ հաճախ հանդիպող կողմնակի ազդեցություններից է: Ամենատարածվածը բծահանգուցիկավոր ցաներն են, որոնք ապաքինվում են մի քանի օրվա ընթացքում։ Այդուհանդերձ, հարկավոր է բացառել ծանրության մասին վկայող կլինիկական և կենսաբանական նշանները: Ծանր դեղորայքային ցաներն են՝ սուր տարածուն էկզանթեմանման թարախաբշտիկավորումը, DRESS համախտանիշը (էոզինոֆիլիայով և համակարգային ախտանշաններով դեղորայքային ռեակցիա) և վերնամաշկային նեկրոլիզը (Սթիվենս-Ջոնսոնի և Լայելի համախտանիշներ): Կասկածվող դեղամիջոցը հայտնաբերելու նպատակով պահանջվում է իրականացնել հիվանդի կամ նրա շրջապատի հարցուփորձ և կազմել ընդունած դեղերի ժամանակացույց: Դեղորայքային ցանի բուժումը կախված է դրա նոզոլոգիական տեսակից և հիվանդի ընդհանուր վիճակից: Բոլոր ծանր տոքսիդերմիաների դեպքում անհրաժեշտ է հոսպիտալացում համապատասխան մասնագիտացված բաժանմունք: Վերնամաշկային նեկրոլիզի հսկողությունը պետք է երկարաձգվի կյանքի որակը խաթարող հետևանքների հաճախակի լինելու պատճառով: Դեղորայքային ցանի յուրաքանչյուր դեպքի (հատկապես՝ ծանր դեպքերի) մասին հարկավոր է հայտնել դեղագործական վերահսկողություն իրականացնող մարմնին։

Les toxidermies sont des effets indésirables fréquents des médicaments. Les plus fréquentes sont les exanthèmes maculopapuleux, qui guérissent en quelques jours. Il convient toutefois d’éliminer des signes de gravité cliniques et biologiques. Les toxidermies graves comprennent la pustulose exanthématique aiguë généralisée, la drug reaction with eosinophilia and systemic symptoms (DRESS) et la nécroly se épidermique (syndrome s de Stevens-Johnson et de Lyell). La recherche du médicament suspect repose sur l’interrogatoire du patient ou de son entourage et l’élaboration d’une frise chronologique. Le traitement des toxidermies dépend du type nosologique et du terrain du patient. Pour toute toxidermie grave, une hospitalisation en service spécialisé est nécessaire. Le suivi de la nécrolyse épidermique doit être prolongé en raison de la fréquence des séquelles invalidantes. Toutes les toxidermies, notamment les formes graves, doivent être déclarées au système de pharmacovigilance.

Cutaneous adverse drug reactions are common. The most common are maculopapular exanthemas, which heal within a few days. However, clinical and biological signs of severity should be ruled out. Severe drug reactions include acute generalized exanthematous pustulosis, DRESS (drug reaction with eosinophilia and systemic symptoms), and epidermal necrolysis (Stevens-Johnson and Lyell syndromes). The search for the suspect drug is based on the questioning of the patient or his entourage and a chronological timeline. The treatment of drug eruption depends on its nosological type and the patient’s background. For any severe drug reaction, hospitalization in a specialized units is necessary. Follow-up of epidermal necrolysis should be prolonged due to the frequency of disabling sequelae. All drug reactions, in particular the severe forms, must be declared to the pharmacovigilance services.

Аннотация отсутствует