Թքագեղձերի վարակները կամ թքագեղձաբորբերը (սիալոադենիտները) ախտահարում են ամեն տիպի բուժառուների, սակայն ամենից հաճախ հանդիպում են տարեցների կամ ջրազրկված հիվանդների շրջանում: Կլինիկական նշանները ներառում են ցավ, մաշկի էրիթեմա, թքագեղձի այտուց, ջերմություն, երբեմն տեսանելի թարախ գեղձի ծորանի բացվածքի մոտ։ Կասկածի բացակայության դեպքում ոչ մի հետազոտության կարիք չի լինում, բացի նմուշառումից: Ուլտրաձայնային հետազոտություն իրականացվում է ախտորոշման անորոշության կամ բարդության նշանների դեպքում։ Բակտերիալ թքագեղձաբորբերի բուժումը հիմնված է տաս օր տևող հավանականային (էմպիրիկ) հակաբիոտիկային բուժման վրա, որն այնուհետ համապատասխանեցվում է հայտնաբերված մանրէին: Ամենահաճախ հանդիպող հարուցիչ մանրէն ոսկեգույն ստաֆիլոկոկն է (Staphylococcus aureus): Վերահիդրատացումն առաջնահերթ է, հատկապես՝ տարեց հիվանդների դեպքում: Վիրուսային թքագեղձաբորբերի բուժումը, որոնք ինքնուրույն անցնում են 8-15 օրում, ախտանշանային է: Թեև ընթացքն առավելապես բարենպաստ է, լուրջ բարդությունների վտանգը պահանջում է արագ ախտորոշում և համապատասխանեցված բուժում:
Les infections salivaires, ou sialadénites, touchent tout type de patients mais concernent surtout des patients âgés ou déshydratés. Les signes cliniques incluent douleur, érythème cutané, oedème de la glande, fièvre et parfois pus visible à l’ostium. En l’absence de doute, aucun examen n’est utile en dehors des prélèvements. Une échographie est réalisée en cas d’incertitude diagnostique ou de signes de complications. Le traitement des sialadénites bactériennes repose sur une antibiothérapie probabiliste secondairement adaptée pour une durée de dix jours. Le germe le plus fréquent est Staphylococcus aureus. La réhydratation est primordiale, surtout chez les sujets âgés. Le traitement des sialadénites virales, résolutives en huit à quinze jours, est symptomatique. Si l’évolution est le plus souvent favorable, le risque de complications graves impose un diagnostic rapide et un traitement adapté.
Salivary infections, or sialadenitis, affect all types of patients but are most common in elderly or dehydrated patients. Clinical signs include pain, skin erythema, gland oedema, fever and sometimes pus visible at the ostium. In the absence of doubt, no investigation is necessary apart from bacteriological sampling. Ultrasound scan should be performed if there is a doubt about the diagnosis or signs of complications. The treatment of bacterial sialadenitis is based on a probabilistic antibiotic therapy then adapted, for a duration of 10 days. The most frequent germ is Staphylococcus aureus. Rehydration is essential, especially in the elderly. The treatment of viral sialadenitis, which resolves in 8 to 15 days, is symptomatic. If the evolution is most often positive, the risk of serious complications requires a rapid diagnosis and appropriate treatment.
