Մինչև 1980-ականների սկիզբն հիշակորուստի ոչ դեղորայքային բուժումը սահմանափակվում էր հիշողությունը մարզելուն ուղղված կրկնողական վարժություններով: Ներկայումս ապացուցված է, որ դրանք անարդյունավետ են և օգուտ չեն բերում առօրյա կյանքում: Փոխարենը, մի շարք այլ բուժական մեթոդներ արձանագրել են թեև համեստ, բայց հուսալի արդյունավետություն: Այս մեթոդները առավելապես հիմնված են հիշողության խանգարումների թեթևացման, հատուկ հմտությունների ուսանման կամ արտաքին աջակցության վրա: Կլինիկական նյարդահոգեբանության մեթոդներով իրագործվող այս բուժումների համար ընդհանուրն այն է, որ անհրաժեշտ է սահմանել առօրյա կյանքի գործողությունների հստակ և լուծում պահանջող թիրախ: Այս մեթոդները, թերևս, կարող են օգտավետ լինել ինքնուրույնության և կյանքի որակի բարելավման առումով, նաև ցույց են տալիս, որ հիշակորստի (ամնեզիայի) համախտանիշն ամբողջապես չի զրկում մարդուն սովորելու կարողությունից։ Հեռանկարային են մեթոդների համակցումը և մարդու հիշողության նյարդաճանաչողական մոդելների վրա հիմնված տեխոլոգիաների կիրառությունը: Դրանց արդյունավետությունը, այդուհանդերձ, կախված է հիվանդի առանձնահատկությունների վրա կենտրոնացած անհատականացված մոտեցումից:

Jusqu’au début des années 1980, les thérapies non médicamenteuses du syndrome amnésique se limitaient à des exercices de mémoire répétitifs. Leur inefficacité est aujourd’hui établie, dès lors que l’objectif thérapeutique concerne la vie quotidienne. En revanche, une série d’autres méthodes thérapeutiques ont montré une efficacité robuste, quoique modeste. Ces thérapies reposent principalement sur la facilitation des processus déficitaires, sur l’apprentissage d’aptitudes spécifiques, ou sur le recours à des aides externes. Mises en oeuvre par la neuropsychologie clinique, elles ont en commun la nécessité d’identifier un objectif précis et pertinent sur les actes de la vie quotidienne. Susceptibles d’aboutir à des bénéfices en matière d’autonomie et de qualité de vie, ces méthodes démontrent que le syndrome amnésique n’obère pas toute possibilité d’apprentissage. Les perspectives concernent la combinaison de techniques entre elles et le recours à des aides technologiques fondées sur les modèles neurocognitifs de la mémoire humaine. Leur efficacité reste dépendante d’une approche individualisée, centrée sur les singularités du patient.

Until the early 1980s, neuropsychological rehabilitation of amnesic syndromes was limited to extensive repeated practice ('cognitive drill'). The ineffectiveness of these methods is now acknowledged, if the therapeutic target concerns daily life. On the other hand, a serie of therapeutic methods have shown robust, albeit modest, efficacy. These therapies are mainly based on the facilitation of impaired processes, on the learning of specific skills or on the use of external memory aids. Mostly applied within clinical neuropsychology settings, they have in common the need to identify a relevant goal in daily life. These methods are likely to lead to robust benefits in terms of independence and quality of life and demonstrate that the amnesic syndrome does not hinder any new learning abilities. Promising avenues in the field concern the combination of techniques and the use of technological aids based on neurocognitive models of human memory. Their effectiveness still relies on a highly tailored, individual approach, focusing on what makes each patient unique in terms of needs and disabilities.

Аннотация отсутствует