Հսկաբջջային զարկերակաբորբի (արտերիիտ) բուժումը հիմնված է համակարգային կորտիկոստերոիդային բուժման վրա։ Այն հնարավորություն է տալիս զգալիորեն նվազեցնելու իշեմիկ բարդությունների առաջացման վտանգը, մասնավորապես՝ տեսողական, արագորեն թեթևացնում է հիվանդության ախտանշանները և վերացնում բորբոքային համախտանիշը։ Կորտիկոստերոիդային բուժման արդյունավետության բացակայության կամ բուժման սկզբում ազդեցության արագ անհետացման դեպքում ՀԲԶ-ի ախտորոշումը հարկավոր է դնել կասկածի տակ: Երբ ախտանշաններն անհետանում են, և բորբոքային համախտանիշը նորմալանում է, կորտիկոստերոիդների դեղաչափերը խիստ աստիճանաբար նվազեցվում են՝ նպատակ ունենալով դադարեցնել բուժումը 12-18 ամիս անց: Կորտիկոստերոիդների դեղաչափերի նվազեցման ժամանակ հիվանդների գրեթե կեսն ունենում է մեկ կամ մի քանի ախտակրկնություն։ Որպես կանոն՝ դրանք բարորակ են, չեն ազդում տեսողական համակարգի կանխատեսման վրա և հեշտությամբ վերահսկվում են կորտիկոստերոիդների դեղաչափի ավելացմամբ: Այնուամենայնիվ, ախտակրկնությունները նպաստում են բուժման տևողության երկարացմանը, հետևաբար՝ հիվանդների ստացած կորտիկոստերոիդների կուտակային դեղաչափի ավելացմանը, ինչը գրեթե բոլոր հիվանդների մոտ հանգեցնում է կորտիկոստերոիդային բուժման կողմնակի ազդեցությունների առաջացման: Այդ պատճառով երբեմն անհրաժեշտ է լինում նշանակել կորտիկոստերոիդների կիրառությունը սահմանափակող բուժում, մասնավորապես՝ մեթոտրեքսատ և տոցիլիզումաբ: Այս և դեռևս մշակման փուլում գտնվող բուժամիջոցների դերը վճռորոշ է և քննարկման առարկա: Վերջապես, ՀԲԶ-ով տառապող հիվանդների վարումը պետք է ներառի կանխարգելիչ միջոցառումներ՝ նվազեցնելու համար սիրտ-անոթային, վարակային և օստեոպորոզի վտանգները:

Le traitement de l’artérite à cellules géantes (ACG) repose sur la corticothérapie par voie générale. Ce traitement permet de diminuer significativement le risque de survenue de complication ischémique, en particulier visuelle, soulage rapidement les symptômes de la maladie et fait disparaître le syndrome inflammatoire. Face à une absence d’efficacité de la corticothérapie ou à un échappement rapide après que le traitement a été débuté, le diagnostic d’ACG doit être remis en cause. Une fois les symptômes disparus et le syndrome inflammatoire normalisé, les doses de corticoïdes sont diminuées très progressivement avec pour objectif le sevrage en douze à dix-huit mois. Lors de la décroissance des doses de corticoïdes, près de la moitié des patients présentent une ou plusieurs rechutes de la maladie. Cellesci sont généralement bénignes, ne mettent pas en jeu le pronostic visuel et sont facilement contrôlées par une augmentation des doses de corticoïdes. Cependant, ces rechutes contribuent à prolonger la durée du traitement et donc la dose cumulée de corticoïdes reçue par les patients, ce qui conduit, chez presque tous les patients, à la survenue d’effets indésirables de la corticothérapie. C’est la raison pour laquelle la prescription de traitements d’épargne en corticoïdes, en particulier le méthotrexate et le tocilizumab, est parfois nécessaire. La place de ces traitements, et d’autres en cours de développement, est essentielle et sujet à débattre. Enfin, la prise en charge des patients atteints d’ACG doit inclure des mesures préventives pour diminuer le risque cardiovasculaire, le risque infectieux et le risque d’ostéoporose.

The treatment of giant cell arteritis (GCA) is based on glucocorticoids. This treatment significantly reduces the risk of ischemic complications, especially those of a visual nature, rapidly relieves the symptoms of the disease, and eliminates the inflammatory syndrome. The diagnosis of GCA must be able to question if corticosteroid therapy is ineffective. Once the symptoms have resolved and the inflammatory syndrome has normalized, glucocorticosteroids are tapered very gradually. The goal is to discontinue glucocorticosteroids in 12 to 18 months. Nearly half of patients experience flares during the glucocorticoid taper. These are usually benign, not visually life-threatening, and easily controlled by increasing glucocorticoids. However, these relapses contribute to prolonging the treatment duration and thus the cumulative dose of glucocorticoids received by patients, which leads to the occurrence of adverse effects of glucocorticoids in almost all patients. For this reason, it is sometimes necessary to prescribe glucocorticoid-sparing treatments, particularly methotrexate and tocilizumab. The efficacy of these treatments and others in development is essential and to be discussed. In addition, the management of patients with GCA should include preventive measures to reduce cardiovascular, infectious and osteoporosis risks.

Аннотация отсутствует