Թոքերի քրոնիկական օբստրուկտիվ հիվանդության սրացումները (ԹՔՕՀՍ), որոնք բնութագրվում են ամենօրյա սովորական տատանումների սահմանն անցնող՝ հևոցի և/կամ հազի կտրուկ վատթարացմամբ ու խորխի ծավալի ավելացմամբ, հանրային առողջության մարտահրավեր են՝ իրենց հաճախականության, հոսպիտալացումների քանակի և ախտակրկնությունների բարձր տոկոսի պատճառով: Ախտանշանների առանձնահատկության բացակայությունը պահանջում է տարբերակիչ ախտորոշման բացառում։ Լրացուցիչ հետազոտությունների անհրաժեշտություն հազվադեպ է լինում, բուժումն ամբուլատոր է, բացառությամբ ծանրության նշաններով դեպքերի (շնչառության անբավարարություն, ԹՔՕՀ-ի ծանրության աստիճան, սոցիալ-կենցաղային պայմաններ): Բրոնխալայնիչ բուժման ուժգնացումը, երբեմն հակաբիոտիկներով և/կամ համակարգային կորտիկոստերոիդներով բուժումները հիմնական միջոցներն են, որոնք պետք է իրականացվեն և համակարգված ձևով ենթարկվեն վերագնահատման: Սրացումից հետո հսկողության և բուժման օպտիմալացումը հետապնդում է ախտակրկնությունը կանխելու նպատակ:

Les exacerbations de bronchopneumopathie chronique obstructive (EBPCO), caractérisées par une aggravation aiguë de la dyspnée et/ou de la toux et du volume de l’expectoration au-delà des variations quotidiennes, constituent un enjeu de santé publique du fait de leur fréquence, du nombre d’hospitalisations et du taux élevé de récidives. L’absence de spécificité des symptômes impose d’éliminer les diagnostics différentiels. Les examens complémentaires sont rarement nécessaires, et le traitement est ambulatoire hormis en cas de signes de gravité (détresse respiratoire, sévérité de la BPCO, conditions socio-économiques). La majoration du traitement bronchodilatateur, parfois une antibiothérapie et/ou une corticothérapie systémique sont les principales mesures à instaurer et doivent faire l’objet d’une réévaluation systématique. Après une exacerbation, l’optimisation du suivi et du traitement a pour objectif la prévention d’une récidive.

COPD exacerbations, characterized by an acute worsening of dyspnea and/or cough and sputum volume beyond daily variations, are a public health issue because of their frequency, the number of hospitalizations and the high rate of recurrence. Because of non-specific symptoms, differential diagnoses must be ruled out. Additional tests are rarely necessary, and treatment is outpatient, except in severe cases (respiratory distress, severity of COPD, socio-economic conditions). Increased bronchodilator treatment, and sometimes antibiotic and/or systemic corticosteroid therapy, are the main measures to be introduced and should be systematically reassessed. After an exacerbation, the aim is to optimize follow-up and treatment, to prevent recurrences.

Аннотация отсутствует