Վերջին 30 տարիներին հաստ և ուղիղ աղիների քաղցկեղով հիվանդացությունն ավելացել է ավելի քան 50%-ով: Նույն ժամանակահատվածում մահացությունը մնացել է կայուն, ինչը բուժական զգալի առաջընթացի արտացոլումն է: Ուղիղ աղու քաղցկեղի՝ ապաքինման նկատառումներով վիրահատություն տարած հիվանդների հնգամյա զուտ ապրելիությունը տատանվում է 96%-ից՝ I փուլի դեպքում, մինչև 71%՝ III փուլի դեպքում: Նրանցից I փուլում գտնվողների համարյա 12%-ի, II փուլում գտնվողների 30%-ի և III փուլում գտնվողների 54%-ի մոտ վիրահատական միջամտությունից հետո 5 տարվա ընթացքում զարգանում է ոչ համաժամանակյա (մետաքրոն) քաղցկեղ կամ ի հայտ է գալիս ախտակրկնություն, որի մեծ վտանգը բարձրացնում է հետվիրահատական հսկողության հարցը՝ վաղ ախտակրկնությունների և բուժելի փուլում ոչ համաժամանակյա քաղցկեղի հայտնաբերման նպատակով: Ադենոմաներով տարեկան հիվանդացությունը ցածր է, իսկ ներլուսանցքային ախտակրկնությունների ու ոչ համաժամանակյա քաղցկեղի հավաքական վտանգը՝ շատ փոքր: Հետևաբար, ինտենսիվ էնդոսկոպիկ հսկողությունն անօգուտ է: Հեռադիր ախտակրկնությունների հետվիրահատական հսկողությունը վատ է համակարգված: Մինչդեռ, չնայած սահմանափակումներին, վերջերս իրականացված փորձարկումներն ու մետավերլուծությունները ցույց են տվել, որ կլինիկական հսկողության և լյարդի ու թոքերի պատկերային հետազոտության համադրումն ավելացնում է ապրելիությունը: Քաղցկեղա-սաղմնային հակագենի կոնցենտրացիայի որոշումը (ՔՍՀ) այլևս չի կիրառվում ապաքինման նկատառումներով հատումից հետո հսկողության ժամանակ: Ապագայի մարտահրավերները ենթադրում են կանխատեսումային սանդղակների հաստատում հսկողությունը ճշգրտելու նպատակով՝ հեռացված ուռուցքի մոլեկուլային բնութագրերին համապատասխան: Վերջապես, հետևանքների սքրինինգը և դրանց բուժումը ուղիղ աղու քաղցկեղի՝ ապաքինման նկատառումներով հատմանը հաջորդող հսկողության կարևոր տարրերն են, հատկապես՝ նախավիրահատական ռադիոթերապիա ստացած հիվանդների դեպքում:
L’incidence du cancer colorectal a augmenté de plus de 50% au cours des trente dernières années. Sur la même période, le nombre de décès est demeuré stable, ce qui reflète des progrès thérapeutiques majeurs. Le taux de survie nette à cinq ans des patients opérés à visée curative d’un cancer du rectum varie de 96% pour les stades I à 71% pour les stades III. Parmi eux, près de 12 % des stades I, 30 % des stades II et 54 % des stades III développent un cancer métachrone ou une récidive au cours des cinq ans qui suivent l’intervention. Ce risque élevé de récidive soulève la question de la surveillance postopératoire, afin de détecter les récidives précoces et les cancers métachrones à un stade curable. L’incidence annuelle des adénomes est faible, et le risque cumulé de récidive endoluminale ou de cancer métachrone est très faible. Par conséquent, la surveillance endoscopique intensive est inutile. La surveillance postopératoire des récidives à distance est mal codifiée. Cependant, en dépit de leurs limites, de récents essais et méta-analyses suggèrent que la combinaison d’une surveillance clinique avec l’imagerie hépatique et pulmonaire augmente la survie. L’ACE n’a plus aucune utilité dans la surveillance après résection à visée curative. Dans le futur, les enjeux seront d’établir des scores prédictifs afin d’ajuster la surveillance en fonction des caractéristiques moléculaires de la tumeur réséquée. Enfin, le dépistage des séquelles et leur prise en charge sont des éléments importants du suivi après résection à visée curative des cancers du rectum, surtout chez les patients ayant reçu une radiothérapie néo-adjuvante.
Colorectal cancer incidence has increased by more than 50 % over the past 30 years. Over the same period, the number of deaths has remained stable, reflecting major therapeutic advances. The 5-year net survival rate of patients resected for cure for rectal cancer varies from 96 % for stage I to 71 % for stage III. Of these, nearly half will develop metachronous cancer or recurrence within 5 years of surgery. This high risk of recurrence raises the question of postoperative surveillance to detect early recurrence and metachronous cancers at a curable stage. The annual incidence of adenomas is low and the cumulative risk of endoluminal recurrence or metachronous cancer is very low. Therefore, intensive endoscopic surveillance is not useful. Postoperative surveillance of distant recurrence is poorly codified. However, despite their limitations, recent trials and meta-analyses suggest that survival is increased with clinical monitoring combined with liver and lung imaging. CEA is no longer useful in monitoring after curative resection. The challenge in the future will be to establish predictive scores, in order to adjust surveillance according to the molecular characteristics of the resected tumor. Finally, the detection and management of sequelae is an important element of the follow-up after curative resection of rectal cancer, especially in patients who have received neoadjuvant radiotherapy.
